باران در مشهد (1)

     باز آی ساقیا که هواخواه خدمتیم              

     مشتاق بندگی و دعاگوی دولتیم

                                  هرچـند غـرق بحر گناهـم ز صـد جــهت

                                تا آشـنای عشق شـدم ز اهــل  رحـمتم

مدتی بود درس و دانشگاه تموم شده بود و من دور از همه ی دوستان با صفا به شدت سیاهی غفلت رو در وجودم حس میکردم.  دور افتادن از اون فضای کم کم داشت من رو به انسانی سرد و نا امید تبدیل می کرد. کار در موسسات خیریه هم راضیم نکرد. یک ماهی بود که قدم زدنهای شبانه ام در حیاط، تبدیل شده بود به روضه های یک نفره ام با خدا. حس می کردم "...و فرقت بینی و بین احبائک"، که همیشه سوزناکترین  بخش کمیل بود برام، داره همین دنیا اتفاق میفته. در یکی از همین شب ها بود، شبی به فاصله ی وفات پیامبر تا شهادت بانو فاطمه (س)، یادم اومد از مصائب اهل بیت، از کوچه و ...

 شاید هفته ای طول نکشید که پیام دوستم رسید: "اگه خادمی امام رضا باشه؟!"

درک وقایع زیبای زندگی، گاهی دقایقی، گاه ساعتها و گاه روزها طول میکشه و ثمره اش گاهی حسرت میشه و گاهی امید! تا چقدر دیدت نسبت به اتفاقات زندگی معتقد به غیب باشه و چطور خیری رو که بر سر راهت میاد رو دریابی. میتونی ساده از کنارش بگذری و بعدها حسرت رو تجربه کنی. می تونی عمیق رو هر اتفاق فکر کنی و بیشترین استفاده رو ببری. اما بیشتر اوقات، ما آدم ها حد مابین رو می گیریم. کمی معتقد به غیبیم  ولی کنارش دودوتا چهارتای دنیایی می کنیم. بگذریم...

بعد از دریافت پیام فقط در این فکر بودم که یک بار دیگه در کنار سفیر عشق برم زیارت امام رئوف! مثه زیارت 88/8/8  که بهترین زیارتم تا اون لحظه بود. خادمی امام رئوف در کنار سفیر عشق، در مخیله ام هم نمیگنجید، پس اصلا بهش فکر هم نکردم! فقط میدونستم کاروانی از چند روستا از استان سیستان و بلوچستان قراره راهی مشهد بشه و با هزار تقدیر در هم پیچیده قراره بخشی از مسئولیت رو به عهده بگیرم.

ساعت 9 صبح دوشنبه 6 بهمن 93 تازه در ترمینال مشهد به خودم اومدم. قرار بود دوستم رو در حسینیه ای که فعلا فقط آدرسی ازش در دست داشتم، ملاقات کنم. تا برسم حسینیه، سنگ صبور خانمی بودم . اینقدر راحت دردل میکرد که انگار سال هاست که هم رو می شناسیم. از دنیایی می گفت که تا دیروز بهش پشت کرده و امروز رو آورده.  از آدم هایی که روزی بهش خیانت کردن و امروز نادم از کارهاشون برگشتن. به محض پیاده شدنم از ایستگاه، دوستانم رو در پیاده رو دیدم که در حال برگشت از خرید بودن؛ به سمت حسینیه می رفتند. از دیدنشون به قدری شوق زده شده بودم که وقت نشد فکر کنم این هماهنگی دقیق تصادفی نیست.

با هم رهسپار حسینیه شدیم. ادامه روزمون به تزئینات طبقات دوم و سوم حسینیه گذشت. اون هم برای کاروانی که هیچ آشنایی قبلی حتی با مسئولین گروه نداشتم. بجز اینکه سفیر عشق در پیاده روی کربلا با دوستان این مسئولین آشنا شده بود. سفره ی کریم پهن باشه بی اسمی از کربلا؟

تا کاروان راه بیفته، دوهزار و دویست و شصت و پنج بار قرار شد مسئول فرهنگی خواهران با کاروان همراه شه و به همین تعداد گفته شد ایشون نمیتونن بیان واگر نیان مسئولیت مجموعه خواهران با سفیر عشقه! و هر دفعه فشار سفیر عشق افتاد و برگشت. البته کم نبود این آمارهای دقیق! در مورد فاصله ی حسینیه تا حرم هم هر بار گفته شد بیست دقیقه یه ربعی بیشتر نیست. ولی هیچ وقت کمتر از نیم ساعت نرسیدم حرم!

 با رسیدن کاروان به مشهد الرضا، بالاخره مشخص شد مسئول خواهران هم با کاروان همراه شدند. حسنیه بزرگ بود و مجبور بودیم تزئینات ساده ی رو داشته باشیم. هنوز درک حضور نداشتم. با دودوتای دنیایی خودم نگران بودم که فردا مسئول فرهنگی میاد و از تزئینات ساده ایراد می گیره. الان که خاطراتم رو مرور می کنم ، فکر کرده بودم به مسئولینی که نمیشناختم  و این که با چه کسانی باید همکاری داشته باشم. اما  خیلی به اهالی کاروانی که قرار بود خادمشون باشیم .

وقتی داشتم بادکنک ها رو تزئین می کردم، یک لحظه از ذهنم گذشت "بادکنک های بیچاره! فردا زیر دست بچه ها یه دونه تون هم سالم نمی مونید!" گاهی بادکنک ها هم در زندگی ما نقش ایفا می کنن. کافیه برگردیم و به یک ماه قبل از این لحظه نگاهی بندازیم.

نماز مغرب رو حرم خوندیم. وقت زیارت نداشتیم. همیشه از وقت کم زیارت گله مند بودم. تقریبا در تمام سفرهایی که به مشهد داشتم. اما این بار با اینکه دو ماه از آخرین زیارتم گذشته بود و از صبح منتظر بودم تا بعد از اتمام تزئینات برم زیارت، چندان گله مند نبودم. احساس عجیبی آرومم می کرد! احساسی که تا آخر سفر قوی تر و قوی تر شد.

شب رو مهمون یکی از دوستان ساکن در مشهد بودیم. خوشحال بودم که بعد از سالی می بینمش ولی احساس  ایجاد مزاحمت براش راحتم نمیذاشت. باید این سفر به اتمام می رسید تا درک کنم وقتی سر سفره ی اهل بیت دعوت شدی، هر لحظه شرمنده ی میزبانی. علی الخصوص وقتی سفره، سفره ی کریم اهل بیت (ع) باشه! وقتی با شرمندگی به دوستم گفتم "مزاحم تون شدیم" با لبخندی که میشد کاملا حس کرد واقعیه گفت: "اتفاقا یه هفته است همسرم ازم خواهش میکنه اجازه بدم یه شب بره بیمارستان. آ خه شوهر خواهرش بستریه. نمیدونین چقدر خوشحال شد وقتی بهش گفتم شما امشب میایین و میتونه بره بیمارستان!".

 از پنج و نیم صبح که از خونه راه افتادم، چایی نخوردم. منتظر چایی دوستم هستم. با لبخند مادرزادی، سینی به دست چایی رو میاره. یه لحظه چشام گرد میشه، این چایی دم نکشیده یا... میفرمایند که :" دم نوشه. مدتیه ما چایی رو ترک کردیم! دم نوش عالیه " ولی درک کنید که اون لحظه چه بر سرم اومد. از اخبار دقیقی که از مسئول گروه به ما رسیده، کاروان فردا شش صبح خواهد رسید. یک سال و اندی دور موندن از فضای درس و دانشگاه، فرصت خوبیه که هر کسی  هفت ساعت خوابیدن در طول شبانه روز رو به خودش حق بده. شب از نیمه گذشته و باید فردا شش صبح حسنیه باشیم! حتی فکر کم خوابی آزارم میده! دیگه مطمئنم که آقا امام رضا ما رو نیاوردن خدامت زائراشون، آوردن خودسازی!

پ.ن : امام حسن علیه السلام : ولَعَمری إنّا لأَعلامُ الهُدى و مَنارُ التُّقى ؛

امام حسن علیه السلام :به جانم قسم که ما پرچم هاى هدایت و نشانه هاى روشن پرهیزگارى هستیم .

سفیران عشق در مشهد 1

بسم رب الحسن علیه السلام

آقای کریمم. ما نمک خورده ی شما هستیم. و شما ما رو بر سر سفره کریمانه خودتون جمع کردین. این نه از لیاقت ماست که از کرم شماست یا کریم.

سر عاشق شدنم لطف طبیبانه (کریمانه ) توست

ور نه عشق تو کجا این دل بیمار کجا

هر که را تو بپسندی بشود خادم تو

خدمت عشق کجا نوکر سربار کجا

بسم الله ....

یا امام حسن مجتبی علیه السلام مددی

صبح دوشنبه . 6 بهمن . ساعت 5 صبح . پایانه امام رضا علیه السلام . مشهد مقدس

از اتوبوس میام پایین. از معدود شبهاییه که کل مسیر رو به لقاء الله پیوستمو هیچی نفهمیدم. ولی پامو که میزارم از اتوبوس پایین برق سه فاز منو میگیره. الان دیگه بیدار بیدارم. دونه های برف که آروم آروم روی زمین مینشست. تا برسم نماز خونه چادرم سفید سفید شد. چند جا هم نزدیک بود نقش زمین بشم. تمام خاطراتی که از روزای برفی مشهد و سوز بعدشو لیزبازی معابر داشتم از جلو چشمام گذشت. بین سالن ترمینال تا نماز خونه .چشمم خورد به گنبد ولی نعمتمون. واستادم به سلام کردن.

-          آقای من. مولای رئوفم سلام. ممنونم که منو برا نوکری زائراتون انتخاب کردین. ولی ما دل به مهمون نوازی شما بسته بودیم ها. پس ماجرای این دونه های برفو زائرای گرمسیری تو راه چیه؟ لایجمعانه ها.... خیره ان شاا...

ولی  خودمونیم هیچ وقت نتونستم تا حالا دعا کنم که برف یا بارون نیاد

زائرای مولا از روستاهای نیک شهر بودن. تقریبا جنوب سیستان بلوچستان. شیعه و سنی . خیلی هاشون بار اولی بود که میومدن زیارت. یا اگه سنی ازشون گذشته بود بار دوم ونهایتا بار سوم. که این دفعه به لطف کریم اهل بیت علیه السلام و مدد بچه های اردو جهادی و چندین خیر راهی حرم ولی نعمتمون شدن.

به مسئول گروه که زین پس با واژه با مسمای آقای برادر ازشون یاد میشه خبر برف و شرایط رو دادم.

زنگ زدن و انگار مثل من شکه شدن با لحنی گلایه آمیز از خبرم تشکر کردن.

-          ما حرکت رو از دیشب به امروز صبح انداختیم که هوا ان شاا... قراره گرم تر بشه که.

-          به هر حال شرایط اینه. بگین لباس گرم بردارن.

-          اینجا لباس گرم تعریف نشده است.

دیگه روم نشد بگم کفش مناسب زمین برفی براشون تعریف شده هست؟

کولموبرداشتمو راهی حرم شدم.

صحن جامع سفید سفید. خداییش حرم روزای برفی رو خیلی دوست دارم.

ساعت هشت با یکی از خواهرای خوب مشهدیم راهی حسینیه شدیم. تا محل اسکانو ببینیم وبریم یه مقدار متناسب با فضا تزئینات و شرشره بخریم تا برای وروود مهمونا اونجا رو جینگیل پینگیل کنیم. تمام مدت خرید برف میومد. تا شروع کارچهار نفری شدیم.

حسینیه در دو طبقه مخصوص آقایون و خانم ها بالای یک غذای آماده بود. که به گفته آقای برادر تا حرم یه ربع راه بود.ولی نمیدونم چرا ما هیچ وقت نتونستیم کمتر از  25دقیقه ، نیم ساعت مسیر رو طی کنیم. تا ساعت 14 عمیقا مشغول ژیگول پیگول کردن محل اسکان بودیم. اومدم بیرون که هم یکی از ابجی ها رو بدرقه کنم. هم پونز بخرم. که باز برق سه فاز منو گرفت. (اندر حکایات ما و بابا برقی ) زمین خشک خشک ، حتی قسمتای سایه. آفتاب تیز تیز. جل الخالق . یعنی امام رضا علیه السلام چقدر شما مهربونی.همینطور تا غروب هنگ بودم.

غروب کار ژیگولاسیون کردن که به اتمام رسید رفتیم حرم هم یه نماز زدیم هم یه تشکر مضاعف.

وراهی خونه رفقا جهت امر خطیر تلپ شدن.

آقای برادر خبر دادن که 6 صبح مهمونا میرسن.وما آژیرکشان وسرعتی  تو تاریکی سحر خودمونو رسوندیم حسینیه. ولی خب ساعت ایشون به وقت گرینویچ بود و ما تا 10 ونیم اونجا چمن شدیم و چشم به راه.

تو سالن حسینیه نشسته بودیم که ییهو راهرو پر شد از سر صداهای جور واجور.خانم جوانی که بعدش فهمیدم مسئئولمون هستند و رابط محترم وخیلی چیز های دیگه که میترسم تعریف کنم اینجا و باهام دعوا میکنند اندر احوالات و فضائلشون. تند تند بچه ها و مادرا رو سوار آسانسور میکردن و میاوردن بالا.به طرفه العینی حسینیه پر شد از 85 زن و دختر و بچه های قد و نیم قد.

از احوال پرسی اولیه غیر خانم مسئول و مادرشون. سه تا از اهالی رو خوب یادمه. یکی مریم یکی سکینه (آبجی زبیده) سه تامون واستاده بودیم مات و مبهوت با سلام احوال پرسی که خودم هنگیتمو هنوز یادمه وراهنمای میکردیم برا جاکفشی وحسینیه و... و این دوتا تند تند با ما روبوسی کردن. از سرعت ارتباط گیری و رله بودنشون به وجد اومدم و یخم سریع باز شد.یکی هم خود زبیده بود که خدا نگه دارش باشه خیلی از همون ابتدا خاص بود برام.یه جورایی هم مترجم و همکار گروه حساب میشد.حالا بعدا مفصل معرفیش میکنم.تاشما هم از آشنایی با یکی از بنده های خوب خدا بی نصیب نمونین.

و یک خانم میانسال که با ورود کاروان وارد حسینیه شدن. یه گوشه نشستن با چهره دلنشین وبا لبخند مهربونانه نگاه جمعیت میکردن. من از چند نفر جویا شدم که ایشون کی هستن وجواب شنیدم بانی. البته تا روز اخر دیگه نصیبمون نشد ببینیمشوم. ولی از این رو ایشونو گفتم که برخورد اهالی برام شگفت انگیز بود. خانم های حتی مسن هم مینشستن و در حین صحبت با ایشون به ناگاه دست ایشون رو میبوسیدن. خود ایشون از حرکت اهالی معذب بود ولی برام ساده و بی ریا بودن تشکرشون بی هیچ ملاحظه سنی وناآشنایی و.... چقدر راحت انجام میشد.

برا خودم هم این اتفاق روز بعد افتاد وقتی عشقم گران ناز خانوم دستمو یهو بوسید وازم کلی تشکر کرد که بردمش حرم. که دوست داشتم زمین اون لحظه دهن باز کنه و من از جلوش محو بشم. آخه گران نازم. استادم . عشقم . من کی ام. کجای قصه ام که از من تشکر میکنی؟؟؟ جفتمونو یکی دیگه دعوت کرده و هردومون داریم کیفشو میبریم. از گران ناز هم بعدا براتون میگم

صبحانه رو چون از لبنیاتی های طبیعی و مرغوب خریده بودن فله ای بود. به بچه ها میگم نونا رو ندین چون با این سرعتی که بشقابابی صبحانه از پایین میاد که بی شباهت نیست به سرعت اینترنت ما ، نونا خورده میشه وبرای صبحانه دیگه نونی نیست.که یه لحظه چشم برگردوندم دیدم سفره ها پهنو نونا توزیع شده (ایکون تعجب یا همون شاخ در آوردن ) قدرت و سرعت مشارکتشون تو حلق مدیریت جهادی. تو بحث شستن ظرف ها هم همینقدر پیش قدم بودن. نه خانم بزرگ هاشون هاااا. دخترای 10-12 ساله که تو اقوام ما دست به سیاه و سفید نمیزنن یا آدم کارکن حسابشون نمی کنیم.

واما اعتیاد..... یعنی انقدر که بندگان خدا تشنه ی یه قطره چایی بودن بعد 28 ساعت طی طریق کردن محتاج اکسیژن نبودن.به ثانیه ای دو کتری ته کشید.ما هم که از اونا معتاد تر و صبح علی الطلوع بدون چای اومده بودیم در حسرت یه قطره چایی موندیم.(جا داره از استقامت دوست معتاد عزیزم که از دیروزش تحمل چایی نخوردن رو میکرد تشکر کنم .رفیقمون که مهمونشون بودیم هم در جهت تحویل گرفتن از ما دم نوش درست کرده بود بنده خدا )

آماده شدیم برای صرف نماز جماعت به قسمت برادرا بریم و همین جا بود که مشکل عظمای لاینحلی خود نمایی میکرد.3 تا سرویس که توش دوش هم بود برای اماده شدن 50 نفر برای نماز وهمچنین استحمام  مادرانی که  در مسیر توسط فرزندان شیرخوار متبرک شده بودن.و خب باز هم جا داره از صبر همه ی عزیزان تشکر کنم. نماز جماعتو خوندیم و یه نیمچه مجلس افتتاحیه ای برگزار شد و اماده شدیم که بریم حرم.....

         به شرط حیات ادامه دارد.....

پ . ن :

بزم حسن حال و هوایش فرق دارد
از ابتدا تا انتهایش فرق دارد

اینجا همه کاره کریم اهل بیت است
آقا نگاهش بر گدایش فرق دارد

[ یا حسن مجتبی(ع) ]